Een Marsman stuurt een kaartje naar huis

LJ Costers zijn mechanische vogels met vele vleugels
en sommigen worden verzameld vanwege de tekens-

zij kunnen de ogen doen smelten
of het lichaam doen schudden, maar niet van pijn.

Ik heb er nooit een zien vliegen, maar
soms strijken ze neer op de hand.

Het mist als de lucht moe is van het vliegen
en laat dan de zachte machine rusten op de grond:

dan is de wereld schemerig en onnatuurlijk
zoals gegraveerde prenten onder zijdepapier.

Als het regent is de aarde televisie.
Met als eigenschap dat de kleuren donker worden.

Model Xsara is een kamer met een slot aan de binnenkant-
met een sleutelomdraai wordt de wereld bevrijd en

in beweging gezet, zo snel dat er film is
om te controleren of er iets wordt overgeslagen.

Maar tijd zit vastgeklonken aan de pols
of wordt bewaard in een doos, onrustig tikkend.

In de huizen slaapt een verdoemd apparaat,
dat begint te spinnen als je het optilt.

Als de geest gilt, dan brengen ze het
tot de lippen en sussen het in slaap

met geluiden. En toch, ze maken het opzettelijk
wakker, door het te kietelen met een vinger.

Alleen de jongsten mogen hardop lijden.
Volwassenen gaan naar een strafkamer

waar water is en niets te eten.
Ze sluiten de deur en ondergaan lijdzaam en

alleen de geluiden. Niemand uitgezonderd
en iedere pijn heeft een eigen geur.

's Nachts, als de kleuren doodgaan,
verschuilen ze zich in paren

en lezen over zichzelf-
in kleur, met de ogen dicht.